امروز ساعت 10 مرا از خواب بيدار كردند كه بيا كسي نيست بابا رو برسونه بيمارستان.
بابام پاش درد مي كرد. منم كه غير از موتور چيز ديگه اي بلد نيستم، ناچار دو پشته رفتيم بيمارستان. براي دفترچه ي بيمه اول بايد ميرفتيم اداره ي تامين اجتماعي.
تو كه رفتيم تابلو زده بود كه منتقل شده. باباي منم لنگ لنگان دوباره اومد رو موتور و رفتيم به همون آدرس.
تو كه رفتيم يه صف پست مدرنيستس بود ( سر و تهش معلوم نبود ) كه رفتيم تهش. ( روي صندلي! )
يه صف مخصوص برادران بود و يكي مخصوص خواهران. ولي نمي دونم چرا يه زنه اومد تو صف مردا و يه ساعت حرف زد.
بالاخره گرفتيم و رفتيم بيمارستان.
به پذيرش كه رسيديم زنه 4 بار يه سوال رو پرسيد و ما رفتيم تو.
البته من نرفتم ولي بابام كه اومد بيرون يه نسخه بهم داد كه برم بخرم.
دارو خونه بيمارستان يه جايي بود شرلوك هلمزي! سه بار آدرس رو پرسيدم تا بالاخره پيداش كردم. فقط يه آمپول از دوتاش رو داشت. رفتم صندوق حساب كنم.
براي 250 تومان يه كاغذ A4 از بالا تا پايين سياه بهم داد.! رفتم و دادم و آمپول و ...
دكتره گفت مي خواين عكس هم از پاهاتون بگيرين؟
- بله.
يه نسخه نوشت كه بريم عكس بگيريم. با بابام رفتيم 1 كيلو متري پياده روي تا رسيديم.
طرف يه نگاه به نسخه انداخت و گفت : نچ! مهر نداره.
من تو دلم: عوضي!!!!
رفتم به دكتره گفتم كه مهر نداره.
دكتر : هه هه هه...
من تو دلم: كوفت!
بين راه براي مهر گرفتن ، دكتر از پشت: دو تاش مهر مي خواد ها....
من تو دلم: زهر مار....!
مهر رو گرفتم و رفتم بدم منشيه.
بهش كه دادم يه كاغذ زپرتي بهم داد و گفت: صندوق!
3 كيلومتري راه رفتم تا رسيدم. صندوقش خورده نداشت.
بالاخره دوباره كاغذه و ....
عكس رو كه گرفتيم داشتيم مي رفتيم كه يه دكتر رو ديدم كه براي ديدن عكس يه بيمار اون رو زير نور مهتابي راهرو كه به زور خودش رو نشون مي داد مي گرفت.
بالاخره رفتيم داروخونه و اون يكي آمپول رو هم خريديم و رفتيم خونه...
توي خونه ؛
من توي دلم : آخ پام... آخ دلم .... آخ سرم.... آخ كمرم .... آخ زانوم... آخ......
وقتی که شب شد...